Karalama

Affetmek: Zayıflık mı, Yoksa Güç mü? İnsan ilişkileri bazen görünmeyen bir sözleşmeye benzer. Sözlü değil, yazılı değil; ama herkesin içinde sezdiği gizli maddeleri vardır. Saygı, anlayış, mesafe, yakınlık, beklenti… Ve bu maddelere sessizce uyuldukça her şey düzgün, akışkan, dengededir. Ama bir gün o görünmeyen maddelerden biri ihlal edilir. Kimi zaman

Bugünün yolculuğunda hepimizin çok yakından tanıdığı bir profili beraber inceleyelim istiyorum. Bir arkadaşımız, bir tanıdığımız, uzaktan bildiğimiz biri, belki biraz biz, kısaca çoğu kişinin paylaştığı bir profil bu. Bu kişiye ufacık bir eleştiri yapılsa, hemen öyle bir savunmaya geçer ki sanırsınız canından can koparıldı. * Ya ben onu o anlamda mı

Bu kez paylaşacağım hikâye, yaşanmış bir olay değil. Ama hepimizin bir gün yaşayabileceği kadar tanıdık. Gerçekle kurgu arasındaki sınırı bilmek, bazen o hikâyeyi daha da gerçek kılar. Diyelim ki vücudumuzun bir yerinde bir ağrı var. Doktora gittik. Doktor birkaç soru sordu, yüzü biraz ciddileşti. “Bir kan testi isteyelim,” dedi. “Kaydınızı

Yine bir senaryo ile girizgâh eyleyelim. Akşam olmuş, iş bitmiş, her şey yolunda. Uzanmışız koltuğa, boş boş duvara bakıyoruz. Herhangi bir sıkıntılı durum yaşanmamış; hava güzel, işimizde her şey tıkırında, ilişkimiz şahane, sporumuzu yapmışız, stres yapacak ya da olumsuz diyebileceğimiz hiçbir şey yok. İyi de, göğsümüzde bir ayı oturuyor gibi.

Diyelim ki eşimizle bir film izlemek istedik. Bu isteğin nasıl bir yol izleyeceğine adım adım göz atmaya çalışalım.  Önce güzel bir film bulmamız gerekiyor. O bir yandan, biz bir yandan telefonlarımızda birbirimize önerebileceğimiz filmler arıyoruz.  Amacımız, ikimizin de “tamam bu olsun” diyeceği bir film bulmak ki ikimiz de filmi zevkle

En sevdiğimiz arkadaşlarımızla bir araya gelmişiz, muhabbet gırla akıp gidiyor, birbirimize açıkça ifade etmiş olmasak da, bu tam anlamıyla hepimizin ayrı ayrı huzur dolu, aşırı eğlendiği bir zaman dilimi. Sonra saate bakıyoruz ki aha! 11:00 olmuş, hemen kalkmazsak son treni kaçıracağız. Bütün tadımız kaçtı.  Neyse, konuya geleyim, mutluyken zaman

Günlük Ritüellerle Zihin-Beden Uyumunu Sürdürmek Günlük yaşamdan bir günümüzü hayal edelim.  Sabah uyandık. Alarm çaldı ama zaten ikinci alarm var biraz daha uyusak bir şey değişmez.  Uykumuzu da tam alamamışız gibi ama yapacak bir şey yok, iş beklemez.  Zaten evden çalışıyoruz bu aralar, ofise nadiren gidiyoruz, 9’a 10 dakika

Bazen her şey yolundayken, mesela iyi bir uyku çekmişken, güzel yemekler yemişken, spor yapmış, huzurlu müzik dinlemişken, tabiri caizse, huzurumuz tam olarak yerinde olması gerekirken, üstümüzde bir yorgunluk, gerginlik, evrenle uyumsuzluk hissi çöker. Sanki günlerdir uyumamış, aç kalmış, başımıza kötü bir şeyler gelmiş, ve oraya yığılıvermiş gibi hissederiz. Sonra üstüne