Karalama

Hayat zordur; kimimiz bu zorluklar karşısında yıkılırken, kimimiz güçlenerek yoluna devam eder. İki tip insan var: Birine en ufak bir eleştiri yapıldığında yıkılır, bir hata yaptığında kendinden nefret eder, başına bir olumsuzluk geldiğinde dünyası başına yıkılır. Diğeri ise eleştirileri olumlu karşılar, mantık süzgecinden geçirir; mantıklı bulursa kendini geliştirir, bulmazsa umursamaz.

Şu şaman atasözünü duymayan yoktur sanıyorum: Ders sen öğrenene kadar devam eder. Bu tarz söylemleri genelde aforizma olarak görür ve üzerine pek kafa yormayız. Ama hepimizin hayatında “Bu neden hep başıma geliyor?”, “Ne kadar bahtsızım!” veya “Hep beni bulur böyle şeyler!” gibi cümleler önemli yer kaplar. Bu yazımda, geçen hafta

Bugünün sorusu: İnsanın mutluluğu bilinç ile sağlanabilir mi? Yani, düşünerek, doğru adımlar atarak sadece bilincimizle mutlu olmayı sağlayabilir miyiz? Sonuçta hepimiz nihai olarak mutlu olmak, hadi onu geçtim, mutsuz olmamak isteriz. Bu yazıdaki yasal uyarımı ve yazma nedenimi kısaca şöyle açıklayayım: Geçen yazımda söz verdiğim üzere, kendi anlayışım çerçevesinde bilinç

Geçen gün notlarımdaki “Aforizmalar” başlıklı klasöre şöyle bir not ekledim: İnsanın yaşadığı, ancak ona hiçbir şey öğretmeyen her his, onun kendine yaptığı bir zulümdür. Bu da beni, “Blog yazıları yazsam ya, şu beynimi kurcalayıp duran şeyleri bir döksem” düşüncesine itti. Web sitemi yeniledim, eski birkaç yazımı ekledim, sonra da tembellikten

doğdum. her yerde bir uğultu. yavşağın teki almış beni kucağına, götümü tokatlıyordu. bir süre ağlamadım. öldüm sanmışlar. yine bir uğultu. baktım susacakları yok ağladım. yine bir uğultu. neymiş, seviniyorlarmış. ulan ağlıyorum, neyine seviniyorsunuz diyemedim. eve götürdüler sonra beni. ayağa kalkıcam kalkamıyorum. nefret ettim yaşamaktan. kundak mı ne, bir şeye sardılar

önümüzde saatlerce sürecek iş yığını, arkamızda koca bir dünya. hangisine tutunsak diğeri kaçıyor elimizden, ayarı yok bunun, biraz ondan yapayım sonra buna döneyim diyecek kadar vaktimiz de yok. dünya ile kopuk, kendi ile kopuk bir bocalamadan ibaret yaşananlar. kurtarılacak bir ülkemiz var oysa önümüzde bizden medet uman. asmayı bekleyen yargıçlarımız,

başlığı görüp de şaşırmaya lüzum yok. süperman değil miydi o, yeşil bi taş vardı kriptonit mi ne, onu bulamadığı zaman böbrek taşı düşürür gibi kıvrım kıvranan? oydu. herkes yardıma ihtiyaç duyabilir. kimi duygusal, kimi fiziksel. süperman lan bu. o bile yardım bekliyo bazen. sen kimsin. hayır uçtuğum falan yok, uçtuğum

birşeyler anlatmak, birşeylerin olması gerektiği için olmasını istediğini kanıtlamak imkansız insanlara. insanlara evet, egosu yüksek, herşeyi ben bilirim benim bildiğimden farklı olan şey yanlıştır diye düşünen, doğruluğunu kanıtlayabilsen dahi egosuna yenik düşüp hayır bence bu budur diyebilen insanlara. tartışmalar tatsız. dedim ya, zor anlatmak. herkesin tutturduğu bir yol var, en