Karalama

Bazen her şey yolundayken, mesela iyi bir uyku çekmişken, güzel yemekler yemişken, spor yapmış, huzurlu müzik dinlemişken, tabiri caizse, huzurumuz tam olarak yerinde olması gerekirken, üstümüzde bir yorgunluk, gerginlik, evrenle uyumsuzluk hissi çöker. Sanki günlerdir uyumamış, aç kalmış, başımıza kötü bir şeyler gelmiş, ve oraya yığılıvermiş gibi hissederiz. Sonra üstüne

Hayatımızdaki spesifik, güzel geçmesini temenni ettiğimiz bir anıyı hayal etmeye çalışalım. Mesela arkadaşlarımızla buluşmuşuz, güzel güzel muhabbet edeceğiz, oyunlar oynayacağız, eğleneceğiz. Başlangıçta her şey harika: En sevdiğimiz arkadaşlarımız yanımızda, fonda hoş bir müzik, hava şahane, ortam keyifli; içkiler, yiyecekler, kutu oyunları, kağıt kalem… Her şey yerli yerinde. Bir ara arkadaşlara

Bilgiden Eyleme Geçememenin Anatomisi Her zamanki gibi konuya derinlemesine girmeden önce, basit ve hepimizin başından geçmiş olabileceğini düşündüğüm bir durumla giriş yapmak istiyorum. Bu kez spora kesin başlıyorum deriz, gerçekten de başlarız; çünkü kararlıyızdır. Fakat bir bahanemiz olur (bir toplantı çıkar, birinin doğum günü olur vs.) ve o gün spora

Gerçek deyince aklımıza ne geliyor? Ne algılıyorsak o mu? Ya da ne hissediyorsak? Hakikatte olan ile zihnimizde, algımızda gerçekleşen arasında bir fark varsa bu bizi hakikatten koparmaz mı? Örneğin biri ile tartışıyor olalım, tartışmanın başında haklı olduğumuzdan emin olalım, tartışmanın sonunda karşı taraf haklı çıksın. Peki ya karşı taraf haklı

Şimdi sizden en son yardım ettiğiniz  kişiyi düşünmenizi istiyorum. Hatırladıysanız bir de şunu düşünün: “O kişi sizi görmese ve yardım edenin siz olduğunuzu bilmese de yine yardım eder miydiniz?” Biraz örnekle ilerleyelim: Diyelim ki metroda yaşlı biri ayakta olsun, biz de oturuyor olalım. Yaşlı kişiyi görüp yer vermiş olalım. Şimdi

En son ne zaman toplumdan, insanların ne kadar kötü olduğundan, kötülüğün, ahlaksızlığın, yozlaşmışlığın önünün alınamadığından şikayet ettiğinizi hatırlıyor musunuz? Peki yaşam hengamesinde yuvarlandığınız için topluma, bırakın toplumu kendinize bile bir yön vermeye vakit bulamadığınızı hissettiğiniz oluyor mu? Peki sizce gerçekten yaşıyor musunuz, yoksa sadece günleri mi tüketiyorsunuz? Günümüz hayatı sürekli

Mutluluğa derinlemesine bir bakış atalım. Canımız çikolata çekmiş olsun. Yiyelim ve o anda kalarak ne kadar güzel bir tat aldığımızın o an için farkına varalım. Şimdi biz mutlu mu olmuş olduk? Ya da toplumun yarısının hoşuna gidecek yarısının da nefret edeceği bir tweet atmış olalım, bir şekilde çok fazla etkileşim

Belki de en büyük değişim, en sessiz yerden başlar: İçimizden. Kendimize dışarıdan bir gözle bakabildiğimiz zaman, onu tam olarak tanıdığımız ve anlayabildiğimiz, ama yargılamadan gözlemleyebildiğimiz zaman, sınırlarımızı çizebiliriz. Her ne kadar bu durum bizi yalnız bırakır gibi görünse de, aslında özgürlüğe yelken açmamıza yardımcı olur. Bunu önceki yazılarımda elimden geldiğince