Karalama

En sevdiğimiz arkadaşlarımızla bir araya gelmişiz, muhabbet gırla akıp gidiyor, birbirimize açıkça ifade etmiş olmasak da, bu tam anlamıyla hepimizin ayrı ayrı huzur dolu, aşırı eğlendiği bir zaman dilimi. Sonra saate bakıyoruz ki aha! 11:00 olmuş, hemen kalkmazsak son treni kaçıracağız. Bütün tadımız kaçtı.  Neyse, konuya geleyim, mutluyken zaman

Günlük Ritüellerle Zihin-Beden Uyumunu Sürdürmek Günlük yaşamdan bir günümüzü hayal edelim.  Sabah uyandık. Alarm çaldı ama zaten ikinci alarm var biraz daha uyusak bir şey değişmez.  Uykumuzu da tam alamamışız gibi ama yapacak bir şey yok, iş beklemez.  Zaten evden çalışıyoruz bu aralar, ofise nadiren gidiyoruz, 9’a 10 dakika

Bazen her şey yolundayken, mesela iyi bir uyku çekmişken, güzel yemekler yemişken, spor yapmış, huzurlu müzik dinlemişken, tabiri caizse, huzurumuz tam olarak yerinde olması gerekirken, üstümüzde bir yorgunluk, gerginlik, evrenle uyumsuzluk hissi çöker. Sanki günlerdir uyumamış, aç kalmış, başımıza kötü bir şeyler gelmiş, ve oraya yığılıvermiş gibi hissederiz. Sonra üstüne

Bürhân sorardım aslıma aslım bana bürhân imiş… Bürhân kelimesinin kanıt anlamına geldiğini belirterek ve bu derin cümlelerin sahibi Niyazi-i Mısri’ye (mutasavvıf, şair) küçük bir selam çakarak konuya giriş yapayım. Gün olur her şey çok güzeldir, gün olur bazen başımıza gelen bir olay yüzünden, bazen de hiç sebep yokken içimize

Hayatımızdaki spesifik, güzel geçmesini temenni ettiğimiz bir anıyı hayal etmeye çalışalım. Mesela arkadaşlarımızla buluşmuşuz, güzel güzel muhabbet edeceğiz, oyunlar oynayacağız, eğleneceğiz. Başlangıçta her şey harika: En sevdiğimiz arkadaşlarımız yanımızda, fonda hoş bir müzik, hava şahane, ortam keyifli; içkiler, yiyecekler, kutu oyunları, kağıt kalem… Her şey yerli yerinde. Bir ara arkadaşlara

Bilgiden Eyleme Geçememenin Anatomisi Her zamanki gibi konuya derinlemesine girmeden önce, basit ve hepimizin başından geçmiş olabileceğini düşündüğüm bir durumla giriş yapmak istiyorum. Bu kez spora kesin başlıyorum deriz, gerçekten de başlarız; çünkü kararlıyızdır. Fakat bir bahanemiz olur (bir toplantı çıkar, birinin doğum günü olur vs.) ve o gün spora

Gerçek deyince aklımıza ne geliyor? Ne algılıyorsak o mu? Ya da ne hissediyorsak? Hakikatte olan ile zihnimizde, algımızda gerçekleşen arasında bir fark varsa bu bizi hakikatten koparmaz mı? Örneğin biri ile tartışıyor olalım, tartışmanın başında haklı olduğumuzdan emin olalım, tartışmanın sonunda karşı taraf haklı çıksın. Peki ya karşı taraf haklı

Şimdi sizden en son yardım ettiğiniz  kişiyi düşünmenizi istiyorum. Hatırladıysanız bir de şunu düşünün: “O kişi sizi görmese ve yardım edenin siz olduğunuzu bilmese de yine yardım eder miydiniz?” Biraz örnekle ilerleyelim: Diyelim ki metroda yaşlı biri ayakta olsun, biz de oturuyor olalım. Yaşlı kişiyi görüp yer vermiş olalım. Şimdi