Karalama

Bazen içimizdeki eski bir yaranın kaşınmasından, bazen sevdiğimiz birinin bir cümlesinden, hatta bazen sadece bir tavırdan ötürü duygusal olarak kendimizi kötü hissederiz. Bu kötü hisleri, bir iletişim sonucu ortaya çıktıysa o kişiyle, değilse de en yakınımızla paylaşsak mesela… Bu durum bizi zayıf mı gösterir?  Hepimize olmuştur “hislerinden emin olamama” hissiyatı.

Duyguları bastırmak mı gerek? Yoksa ifade mi etmeli? Gün olur, bir söz, bir durum, bir oluş içimizde fırtınalar koparan bir hal alır. Eğer ki bu durumu fark edip anlayacak olgunluk seviyesine ermişsek onu anlamaya çalışırız, tepkisel değil de mantıksal olmaya gayret ederiz. Bazen o duyguyu içimize hapseder yüzümüze yalandan bir

Affetmek: Zayıflık mı, Yoksa Güç mü? İnsan ilişkileri bazen görünmeyen bir sözleşmeye benzer. Sözlü değil, yazılı değil; ama herkesin içinde sezdiği gizli maddeleri vardır. Saygı, anlayış, mesafe, yakınlık, beklenti… Ve bu maddelere sessizce uyuldukça her şey düzgün, akışkan, dengededir. Ama bir gün o görünmeyen maddelerden biri ihlal edilir. Kimi zaman

Bugünün yolculuğunda hepimizin çok yakından tanıdığı bir profili beraber inceleyelim istiyorum. Bir arkadaşımız, bir tanıdığımız, uzaktan bildiğimiz biri, belki biraz biz, kısaca çoğu kişinin paylaştığı bir profil bu. Bu kişiye ufacık bir eleştiri yapılsa, hemen öyle bir savunmaya geçer ki sanırsınız canından can koparıldı. * Ya ben onu o anlamda mı

Bu kez paylaşacağım hikâye, yaşanmış bir olay değil. Ama hepimizin bir gün yaşayabileceği kadar tanıdık. Gerçekle kurgu arasındaki sınırı bilmek, bazen o hikâyeyi daha da gerçek kılar. Diyelim ki vücudumuzun bir yerinde bir ağrı var. Doktora gittik. Doktor birkaç soru sordu, yüzü biraz ciddileşti. “Bir kan testi isteyelim,” dedi. “Kaydınızı

Yine bir senaryo ile girizgâh eyleyelim. Akşam olmuş, iş bitmiş, her şey yolunda. Uzanmışız koltuğa, boş boş duvara bakıyoruz. Herhangi bir sıkıntılı durum yaşanmamış; hava güzel, işimizde her şey tıkırında, ilişkimiz şahane, sporumuzu yapmışız, stres yapacak ya da olumsuz diyebileceğimiz hiçbir şey yok. İyi de, göğsümüzde bir ayı oturuyor gibi.

Diyelim ki eşimizle bir film izlemek istedik. Bu isteğin nasıl bir yol izleyeceğine adım adım göz atmaya çalışalım.  Önce güzel bir film bulmamız gerekiyor. O bir yandan, biz bir yandan telefonlarımızda birbirimize önerebileceğimiz filmler arıyoruz.  Amacımız, ikimizin de “tamam bu olsun” diyeceği bir film bulmak ki ikimiz de filmi zevkle

En sevdiğimiz arkadaşlarımızla bir araya gelmişiz, muhabbet gırla akıp gidiyor, birbirimize açıkça ifade etmiş olmasak da, bu tam anlamıyla hepimizin ayrı ayrı huzur dolu, aşırı eğlendiği bir zaman dilimi. Sonra saate bakıyoruz ki aha! 11:00 olmuş, hemen kalkmazsak son treni kaçıracağız. Bütün tadımız kaçtı.  Neyse, konuya geleyim, mutluyken zaman