Yardıma ihtiyaç duyan süpermen.

başlığı görüp de şaşırmaya lüzum yok. süperman değil miydi o, yeşil bi taş vardı kriptonit mi ne, onu bulamadığı zaman böbrek taşı düşürür gibi kıvrım kıvranan? oydu. herkes yardıma ihtiyaç duyabilir. kimi duygusal, kimi fiziksel. süperman lan bu. o bile yardım bekliyo bazen. sen kimsin.

hayır uçtuğum falan yok, uçtuğum zamanlar da oldu tabi ama konumuzla alakası yok. herkes kendi içinde süpermendir abicim. kötü adamlar bazen shrader filan gibi hissedebilir kendini ama yine de bi süper kahramandır kendi çapında. en azından ahkam keser ben böyle böyleyim şöyle uçar böyle kafa atarım diye. ta ki fos olduğu göz önüne serilene kadar.

ben de ahkam keserdim hep, ben bu hayatın amua gorum nedir lan, istanbul beni yenemez ben istanbulu yenerim filan modeli. ama yenildim. o ufaklık o cüce, o bıdırcan zıplayıp burnumun üzerine vurdu kafayı ve yere devrildim. kafamda kuşlar dönüyor hatta. öyle böyle kuşlar da değil ha! akbaba. öleyim de etimi götümü yesin diye dönüyorlar.

cüceden bahsetmeyi unuttum. kalbim ulan. minicik bişey işte. zıplayıp kafa attı bana. abartmıyorum.

konudan konuya atlamayı pek seven beynim de yardımcı oldu tabi. yalnız bi de şeyi farkettim. insan aşık olduğu zaman, ama hakikatten aşık olduğu zaman, ayrıldığında bile sevdiceğini sevebiliyorsa, ne bileyim o aşk içinde kalabiliyorsa yani, sevdiği gitse, başkasıyla evlense, ya da ölse işte ne bileyim. yok olsa bir şekilde. onu hala sevebiliyorsa mutlu kalabiliyor. yüzü gülüyor en azından. ben görevimi başarıyla yerine getirebiliyorum diyor belki de kendine kim bilir...

ezginin günlüğü en basitinden. adamlar aşk bitti diye bir şarkı yazmış, sözleri şöyle:

ask bitti
elimden sanki minik bir balik kayip gitti
ask bitti
ıcimden sanki bir seyler kopup gitti
ask hic biter mi
hic bir sey olmamis gibi
boslukta kaybolup gider mi
ask hic biter mi

kalir adimizla
bir sokak duvarinda
bir agac kabugunda
bir takvim kenarinda
kalir bir cicekte
bir defter arasinda
bir tirnak yarasinda
bir dolmus sirasinda
kalir bir odada
bir yastik oyasinda
bir mum isiginda
bir yer yataginda
ask hic biter mi

kalir dilimizde
yinelenen bir sarkida
bir okul cikisinda
bir cocuk bakisinda
kalir bir kitapta
bir masal perisinde
bir hasta odasinda
bir gece yarisinda
kalir bir durakta
yirtik bir afiste
buruk bir guluste
dagilmis yuruyuste
ask hic biter mi

kalir bir sokakta
bir genel telefonda
bir soru yanitinda
bir komsu suratinda
kalir bir pazarda
bir kahve kokusunda
bir tavsan niyetinde
bir corap fiyatinda
kalir bir yosunda
bir deniz kiyisinda
bir marti kanadinda
bir vapur bacasinda
ask hic biter mi

biter ulan işte. bitmiyorsa bu yaşadığım ne?

yine aynı konuya gelicem. aşk iki taraftan biri için bitse dahi, diğer kişi bunu kalbinde sürdürebiliyorsa, -benim mantığım almıyor, mantığımın almadığı şeyi başarmam imkansız- mutlu oluyor. sönmüyor gözündeki o ışık.

ama sürdüremiyorsa. kendine yeniliyorsa. sönüyor. evet o ışıktan bahsediyorum, gözünün tam içindeki. süperman bile olsa yardıma ihtiyaç duyuyor. kriptonit misali.

o değil de;

yok mu yardım edicek biri?